دل جي ڳالھه (امرجليل)

دل جي ڳالھ

دل منهنجي ڀرسان اچي بيٺي مون ساڻس نه ڳالهايو.

دل پڇيو، “چپ ڇو آهين؟”

وراڻيم، “مان ازل کان چپ آهيان.”

دل کلي پيئي. پڇيائين، “ٽن ڪلاڪن کان ڦٽ پاٿ تي ڇو بيٺو آهين؟”

جواب ڏيڻ بدران کائنس پڇيم “توکي ڪيئن خبر پئي، ته مان ٽن ڪلاڪن کان فٽ پاٿ تي بيٺو آهيان؟”

“صبح جو سنڌ سيڪريٽريٽ ڏانهن ويندي هتان لنگهي هيس. توکي فٽ پاٿ تي بيٺل ڏٺو هوم.” دل چيو، “هينئر سنڌ سيڪريٽريٽ کان موٽي آهيان. توکي ساڳي فٽ پاٿ تي ساڳئي هنڌ بيٺل ڏٺو اٿم، ڇا پيو ڪرين؟”

چيم، “حيران پيو ٿيان.”

“ڇا تي؟”

“پنهنجي حال تي”

“ڪيئن؟”

“ته ٽن ڪلاڪن کان هڪ هنڌ ڇو بيٺو آهيان.”

منهنجي جواب تي دل ڪجھ ڪجھ حيران ٿي. پڇيائين، “ڪجھ وڃايو اٿئي ڇا؟”

مون دل ڏانهن ڏٺو. ڪجھ نه چيم.

پڇيائين، “منهنجو سوال ناگوار لڳو اٿئي؟”

چيم، “مونکي ڪوبه سوال ناگوار محسوس نه ٿيندو آهي.”

“پوءِ هتي ڇو بيٺو آهين؟”

“مان پاڻ ان باري ۾ سوچي رهيو آهيان ته هتي ڇو بيٺو آهيان.”

“عجيب انسان آهين!”

“نه بيوقوف آهيان.”

“اڪيلائي انسان کي اڏوهيءَ وانگر کائي ڇڏيندي آهي.”

جواب ڏيڻ کان اڳ دل ڏانهن ڏٺم. چيم، “مان اڪيلو نه آهيان. مون سان گڏ منهنجا وهم آهن، سنسا آهن.”

دل چيو، “هل، ته هتان هلئون.”

چيم، “مان هتان ڪجھ دير تائين چري نه سگهندس.”

پڇيائين،“ڪنهن کي اچڻ جو انجام ڏنو اٿئي ڇا؟”

“مان عمر جي ان دور کي پٺتي ڇڏي آيو آهيان.” دل کي چيم، “سامهون پپر جي هيٺان پراڻن ڪتابن جو انبار ڏسين ٿي؟”

وراڻيائين، “ها.”

چيم، “انهن ڪتابن ۾ گنگا داس جئسنگهاڻيءَ جي انگريزي شاعريءَ جو ڪتاب The Annada Gita رکيو آهي. ان ڪتاب جو انتساب شاھ عبداللطيف ڀٽائيءَ ڏانهن ڪيل آهي. مان چاهيان ٿو، ته ڪو شخص اهو ڪتاب خريد ڪري، فٽ پاٿ تان کڻي وڃي.”

دل پڇيو، “تون ڇو نه ٿو خريد ڪرين؟”

“دل تون چري آهين، چري آهين.” مان ٽهڪ ڏيئي کلي پيس. مون کي پنهنجو لکڻ اوپرو محسوس ٿيو. چيم، “گھٽ ۾ گھٽ تون ته اهڙا سوال نه پڇندي ڪر، دل”

دل ڪجھ نه چيو، مون پاڻ سان ڳالهايو: تون ڇا ٿو ڏسڻ چاهين. ڪوبه ڪتاب وٺڻ نه ايندو. ڪوبه نه ايندو.

منصوبابندي: