مان ازل کان تنهنجو آهيان

مان ازل کان تنهنجو آهيان

منهنجي ڇهين حس، جنهن کي انگريزي ۾ sixth Sense چئبو آهي، طاقتور آهي. سنڌوءَ جي قدمن ۾ ويٺو هوس، خاموش ۽ ماٺ ماٺ! جڏهن ڳالهائڻ لاءِ ڪجھ نه هوندو آهي، تڏهن اسين ڳالهائيندا آهيون ۽ جڏهن ڳالهائڻ لاءِ گھڻو ڪجھ هوندو آهي، تڏهن اسين ڪجھ به نه ڳالهائيندا آهيون. هڪٻئي جي سامهون هوندي به چپ چپ رهندا آهيون! ان ڏينهن به اسين چپ چپ هئاسين. چپ انڪري هئاسين جو ڳالهائڻ لاءِ سمورو ماضي، حال ۽ مستقبل اسان جي وجود ۾ اٿلڻ لاءِ ماندو ٿي رهيو هو. مان سنڌوءَ جي قدمن ۾ ويٺو هوس. سنڌوءَ جي قرب ۾ منهنجي لاءِ اها ئي مناسب جاءِ هئي ۽ اهائي مناسب جاءِ آهي.

مون سنڌوءَ کي چيو، “منهنجيون ٻه تمام ننڍڙيون ۽ معمولي تمنائون ڪڏهن پوريون نه ٿينديون.”

سنڌوءَ منهنجي پيشانيءَ تان وار پري ڪندي پڇيو، “ڪهڙيون تمنائون؟”

“ماڻهو مونکي سنگدل سڏيندا آهن. پر توکي خبر آهي ته مان سنگدل ناهيان.” سنڌوءَ ڏانهن ڏسندي چيم، “سنڌو دل چاهي ٿي، تنهنجيءَ هنج ۾ منهن لڪائي، سڏڪا ڀري ڀري روئي پوان. ڄاڻان ٿو، منهنجي اها تمنا پوري نه ٿيندي.”

منهن جي اروڙ جھڙي اداس مرڪ تري آيس. چيائين، “تون چريو آهين.”

“چاهڻ وارا ۽ چاهتن ۾ مرڻ وارا ايئن هوندا آهن، جيئن مان آهيان.” چيم، “مونکي ظاهري طرح ويجھو هوندي، تون مونکان پري آهين. مونکي تنهنجي هنج نصيب نه ٿيندي.”

سنڌوءَ ڪجھ نه چيو. وياڪل ٿي پيئي.

“مان تنهنجو هوس. مان تنهنجو ئي رهندس. توکان سواءِ مان بي معنيٰ آهيان.” سنڌوءَ جي اکين ۾ ڏسندي چيم، “چاهيان ٿو، ساهن جو سلسلو ختم ٿي وڃي. مان تنهنجي قدمن ۾ خوموشيءَ سان دم ڏيئي ڇڏيان. توکان جدا ٿي مرڻ مونکي گوارا نه آهي. مان تنهنجو آهيان.. تو وٽ مرڻ جو خواهشمند آهيان. پر مونکي خبر آهي منهنجي اِها تمنا پوري نه ٿيندي.”

        “مونسان جيڪي ڳالهائيندو آهين، سو لکي ڇڏيندو آهين.” سنڌوءَ چيو، “تنهنجين تحريرن سبب مايوسي پکڙجي رهي آهي.”

“مان تنهنجيءَ راءِ سان متفق نه آهيان، سنڌو.” چيم، “تون جنهن کي مايوسي سمجھي رهي آهين، سا اسان جي جاڳرتا آهي.”

هن ڪجھ نه چيو.

مون ڳالهايو، “تون اٽل آهين. تون عظيم آهين. تنهنجو وجود ازل ۽ ابد جي پابندي کان آزاد آهي. مان هڪڙي ڏينهن سڪل پن وانگر طوفانن ۾ رلي ويندس. وقت جي قدمن ۾ چيڀاٽجي ويندس.”

سنڌوءَ چيو، “تون بهادر آهين. جدائي ۾ جيئڻ تنهنجي لاءِ عذاب سهي، پر تون ان عذاب جي درد کي برداشت ڪري ويندين. اهو توکان بعيد نه آهي.”

سنڌوءَ جي اکين ۾ ڏسندي چيم، “توکان جدا ٿي مان ڊهي ويندس، يا ٺهي پوندس.”

        اکين مان بيچيني ليئا پائڻ لڳس.

        “زندگي ۾ هڪ وقت اهڙو به ايندو آهي، جڏهن ڪو احساس بي معنيٰ هئڻ جي باوجود با        معنيٰ ۽ ڪڏهن بامعنيٰ هئڻ باوجود بي معنيٰ محسوس ٿيڻ لڳندو آهي.” سنڌوءَ چيو، “ٿي سگھي ٿو، جدائي تڏهن تنهنجي لاءِ بامعنيٰ ٿي پوي!”

“منهنجي لاءِ اهو احساس ڪافي آهي، ته مان تنهنجو آهيان ۽ توکان سواءِ ڪنهن جو ٿي نه سگھندس.” سنڌوءَ جي گوڏي تي مٿو ٽيڪيندي چيم، “منهنجي دل جي دنيا تنهنجي تصور سان آباد هئي. توکان جدا ٿيڻ کان پوءِ منهنجي دل جي دنيا تنهنجي ياد جي خوشبوءِ سان واسيل رهندي.”

۽ پوءِ وري اسين خاموش ٿي وياسين هڪٻئي ڏانهن ڏسندا رهياسين.