احڪام جو انحراف

احڪام جو انحراف

        اڄ صبح جو سوير ٽيليفون آئي. مون رسيور کنيو. ازل جھڙي آواز جو آلاپ ٻڌم. چيائين، “مان سنڌو پئي ڳالهايان.”

        پڇيم، “ڪيئن آهين؟”

        “ٺيڪ آهيان.” ورائي پڇيائين، “تون ڪيئن آهين؟”

        چيم، “سمجھان ٿو ٺيڪ آهيان.”

        “نه.” سنڌوءَ چيو، “ٺيڪ نه آهين.”

        پڇيم، “ڪيئن ٿي چوين؟”

        جواب ڏنائين، “تنهنجن تازن ڪالمن مان اندازو لڳايو اٿم.”

        پڇيم، “ٺيڪ نه پيو لکان ڇا؟”

        “اجايو سياست ۾ ڪاهي پيو آهين.” سنڌوءَ چيو، “ڪجھ ڏينهن کان سوچيو پئي ته توسان ڳالهايان.”

        “پوءِ ڳالهايئه ڇو نه؟”

        “ڀتين سان ڳالهايان!”

        “ڇو!”

        “گذريل ٽن ڏينهن ۾ گھٽ ۾ گھٽ ٽيھ دفعا توکي فون ڪيم.”

        “پوءِ؟”

        “تنهنجي آپريٽر چيو ته تون پنهنجي ڪمري ۾ ناهين.”

        “آواره جو آهيان.”

        “ايئن ڪيستائين رهندين؟”

        “جيستائين توکي وڃائڻ جو درد سمايل رهندو.”

        کن پل جي خاموشيءَ کان پوءِ سنڌوءَ پڇيو، “تون وڃائڻ ڇاکي ٿو چوين؟”

        چيم، “مون کي خبر ناهي.”

        پڇيائين، “ظاهري قربت کي باطن جي قربت کان وڌيڪ اهم ٿو سمجھين؟”

        ڇيم، “مون کي فقط ايتري خبر آهي ته منهنجي هر اُها تحرير جيڪا مقدس هٿن مان نڪتي آهي، تنهن ڪو به اثر نه ڇڏيو آهي.”

        “۽ مون کي فقط ايتري خبر آهي ته ظاهري طرح توکان پري وڃڻ کان پوءِ به مان تنهنجي آهيان. فقط تنهنجي آهيان.” سنڌوءَ چيو، “مان توکان سواءِ ٻئي ڪنهن جي به ٿي نه سگهي آهيان.”

        “ڪو غم خوشيءَ جي پاڇي کانسواءِ ۽ ڪا خوشي غم جي پيوند کانسواءِ مڪمل نه ٿيندي آهي.” چيم، “منهنجا غم ۽ منهنجيون خوشيون اهڙيون ئي آهن.”

        سنڌوءَ چيو، “منهنجي هڪ التجا قبول ڪندين؟”

        “توکي منهنجي حياتيءَ تي اختيار آهي.” چيم، “تون حڪم ڪر.”

        “نه.” چيائين، “مان فقط التجا ڪنديس.”

        چيم، “تون مونکي گھنگار ٿي ڪرين، سنڌو!”

        ٿورڙو کلندي چيائين، “هونءَ گناهن کان مستثنيٰ آهين ڇا؟”

        چيم، “مان توسان بحث ۾ پڄي نه سگھندس.”

        سنڌوءَ چيو، “سياسي نوعيت جا ڪالم نه لک.”

        چيم، “مان سماجي ۽ معاشرتي ڪالم لکي رهيو آهيان.”

        چيائين، “انهن ۾ سياست جي آميزش ڪجھ سرس آهي.”

        چيم، “شايد انڪري جو سياست جي بدبوءِ اسان جي سماجي ۽ معاشرتي نظام ۾ پکڙجي ويئي آهي.”

        سنڌوءَ پڇيو، “ڇا اهو ممڪن ناهي ته تون اهڙا ڪالم لکين جن ۾ سياست جي آميزش ادبي تقاضائن تي حاوي نه هجي!”

        چيم، “ڪوشش ڪري ڏسندس.”

        پڇيائين، “في الحال موڪلايون؟”

        چيم، “مان تنهنجي رضا تي راضي آهيان.”