اڻپوري پڇا

اڻ پوري پڇا

ڳالھ پئي هلي زندگيءَ جي سفر جي.

        چيم، “لڳيم ٿو، تنهنجيءَ تلاش ۾ازل کان هلندي هلندي هينئر مان ٿڪجي پيو آهيان. برن ٿرن ۾ رلندي منهنجا پير پٿون ٿي ويا آهن.”

        هوءَ مونکي ٻڌندي رهي.

        چيم، “زندگيءَ جي سانجهيءَ ۾ گھڙي کن لاءِ تون ملي آهين، اهو منهنجي لاءِ ڪافي آهي. مان سفر جي انجام لاءِ تيار آهيان.”

هوءَ ٽِڪ ٻڌي مون ڏانهن ڏسندي رهي.

مون کانئس پڇيو، “منتشر خوابن جي تعبير تو جھڙي ڇو هوندي آهي؟”

        پڇيائين، “ڪيئن؟”

        چيم، “تون منهنجي هوندي به منهنجي نه آهين. منهنجي نه هوندي به منهنجي آهين.”

        ڪنهن مون کان پڇيو، “تون ننڊ ۾ ڇو ڳالهائيندو آهين؟”

        مون کي سندس معصوميت تي کل آئي. چيم، “هيءَ زندگي ڪنهن ازلي ننڊاکڙي ماحول جو خواب آهي. اسين سڀئي ننڊ ۾ زندگيءَ جوسفر طئي ڪري رهيا آهيون.”

        مون کان پڇيو ويو، “ٿوري دير اڳ ڪنهن سان پئي ڳالهايئه”

        چيم، “مون کي ياد ناهي.”

        ورائي پڇيائون، “هوءَ جمهوريت ته نه هئي؟”

        چيم، “مونکي ڪجھ ياد ناهي.”

        پڇيو ويو، “هوءَ روشني ته نه هئي؟”

        “ننڊاکڙي ماحول جي ڳالھ آهي نه، تنهنڪري مونکي ڪجھ ياد ناهي.” چيم، “مون کي فقط ايترو ياد آهي ته مون هن سان ڪجھ دير ڳالهايو هو.”

        “هوءَ ڪير هئي؟”

        “يقين سان ڪجھ به چئي نٿو سگهان.”

        “هوءَ صداقت ته نه هئي؟”

        “الاءِ! مون کي ڪابه خبر ڪونهي.”

        “سوچي جواب ڏي. هوءَ حقيقت ته نه هئي؟”

        “مون کي ڪجھ ياد ڪونهي. مون کي ڪجھ ياد ڪونهي.” چيم، “مون کي فقط ايترو ياد آهي ته مون هن سان ڳالهايو هو.”

        پڇيائون، “ته پوءِ هن جي باري ۾ ڇا ٿو ڄاڻين؟”

        وراڻيم، “هوءَ منهنجن منتشر خوابن جي تعبير آهي.”

        سوال ڪيائون، “ڇا هوءَ تنهنجي منزل آهي؟”

        “ها، هوءَ منهنجي منزل آهي.” وراڻيم، “۽ هن تائين پهچڻ جو سفر اسيريءَ ۽ ازيتن جو سفر آهي. اهو سفر مون کي  زندگيءَ کان عزيز آهي.”

        پڇيائون، “اهو درس يسوع مسيح کان ورتو اٿئي؟”

        وراڻيم، “مان گوتم جو گياني آهيان. اهو درس گوتم کان ورتو اٿم.”

        سوالن ۽ آڏي پڇا جو سلسلو ختم ٿيو.

        خوابن جي تعبير چيو، “زندگيءَ جي سفر ۾ جيڪي شخص تو وانگر هيڪلا هوندا آهن، سي پنهنجي قدمن جا نشان ڏسي نه سگھندا آهن.”

        پڇيم، “سبب؟”

        چيائين، “اسين اڳتي نڪري ويندا آهيون. اسان جي قدمن جا نشان پوئتي رهجي ويندا آهن.”

        چيم، “ها؛ ۽ پوءِ زندگيءَ جي سفر ۾ جڏهن اوچتو ڪنڌ ورائي پوئتي نهاريندا آهيون، تڏهن پنهنجي پوئتان پنهنجن ئي ٿڪل قدمن جي نشانن جو اڪٿ قافلو ڏسي تپرس ۾ پئجي ويندا آهيون.”